Inmiddels is de zonnewende al weer geweest, dit betekent dat het daglicht al weer minder wordt in lengte. Een aantal keer per week ga ik nog steeds op pad en ik merkte dat toen de dagen langer werden, er weer meer werd gefietst en dat er ook meer vreugde aanwezig was onder de mensen. Maar blijkbaar worden ook andere prikkels weer meer gevoeld (ik weet nog dat een vroegere collega van mijn werk destijds altijd zei: lente, lente ik voel het in mijn instrumenten!). Nog maar nauwelijks ben ik op weg en tref condooms aan uit de verpakking gehaald, maar met verpakking en al in de berm gegooid. Wel mooie kleuren maar waarschijnlijk zo uit de auto geworpen.
Mijn tocht brengt me inmiddels verder over de dijken vol met fluitekruid en andere bloemen die staan te wuiven in de wind. De laatste tijd wordt er veel aandacht besteed aan het opruimen van zwerfafval. Laatst was er volgens mij hierover ook te vinden in de Kampioen van de ANWB. Ineens zag ik overal mensen lopen met grijpers om het zwerfvuil op te pakken. Het scheelde mij een hoop werk en ik ben blij met zo veel betrokkenheid. Je gaat je ook realiseren hoe veel er in feite ligt. Toch kom ik aardig nog wat tegen.
Vorig jaar vond ik een man in de sloot, het is te lezen in één van mijn vorige berichten. Ik vroeg me wel eens af hoe het met hem is. Een tijdje geleden kwam ik hem tegen en hij was blij om mij te zien. Zonder u zei hij, had ik hier niet meer gestaan en mag ik u nog een keer de hand schudden. Ook keek hij regelmatig naar de foto die ooit van ons gemaakt toen ik een mooie Hortensia van hem kreeg. Het was fijn om hem terug te zien in een andere hoedanigheid.
Soms ben ik zo verbaasd met wat ik allemaal tegenkom, van groene verzekeringskaarten voor de auto, bouwtekeningen, vuile luiers en noem maar op. De gesprekken met iedereen onderweg zijn leuk! Het is nog steeds dankbaar om er op uit te gaan.
Irene Brakman.
